கடிதங்களில் தவறியவை...

"சிறகு இல்லாமல் பறவை ஒன்று
தேசம் எங்கும் திரியும்
பிடிபட்டால் திறந்து விடும். அது என்ன? "

"ஒட்டியவன் ஒருத்தன், பிரித்தவன் இன்னொருவன். அது என்ன?"

கிட்டதட்ட பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன் நான் ஒட்டி அத்தை மாமாவால் பிரிக்கப்பட்டு இருந்த கடிதம் , சமீபத்தில் மீண்டும் நான் பிரித்து படிக்க கிடைத்தது. கடிதத்தின் வாசனையும் எழுத்துக்களும் அப்படியே இருப்பதாகத் தோன்றியது. காலத்தைக் கடக்கச் செய்யும் கருவியாக அந்த கடிதம் தெரிந்தது.

சிறு வயதில், நாங்கள் கோவையில் இருப்போம். பெற்றோரின் உறவினரெல்லாம் சிவகாசியில். என் அண்ணன் (பெரியம்மாவின் மகன்) ஒருவர் சிவகாசியில் இருந்து வாரம் ஒரு கடிதம் போடுவார். நாங்கள் குவார்ட்டர்ஸில் இருந்தோம். அப்பாவின் அலுவலகத்திற்கு தான் கடிதம் வரும். தினம் அப்பா வரும்பொழுது கடிதத்திற்காக நானும் அம்மாவும் ஓடிப்போய் அவரை வரவேற்போம். ஊரில் நடக்கும் எல்லா விசயங்களும் அந்த கார்டில் இருக்கும். அந்த அண்ணனுக்கு மணமானவுடன் அடுத்த அண்ணன் கடிதம் எழுதும் வேலையை எடுத்துக் கொண்டார். அவருக்கு மணமானவுடன் அடுத்த அண்ணன். அதன் பிறகு தொலைபேசி வந்துவிட்டது.

அப்பொழுது இன்லாண்ட் லெட்டர் வசதியானவர்கள் எழுதுவதற்காகவோ மிக முக்கிய விசயம் எழுதுவதற்காகவோ இருக்கும். வெளிநாட்டு தபால்கள் தனியாகத் தெரிந்து பெறுநரை ஆச்சரியமாகப் பார்க்கச் செய்யும். தபால்களில் இருக்கும் தபால்தலைகளுக்காகக் குழந்தைகள் இடையே சண்டைகள் நடக்கும்; அதைக் கொடு நான் இதைத் தரேன் என்று பண்ட மாற்றங்கள் நடக்கும்.

தொலைபேசி வந்தாலும், சில நாட்கள் பொங்கல்/தீபாவளி/பிறந்த நாள் வாழ்த்து அட்டைகள் பரிமாறப்பட்டன. பொங்கல்/தீபாவளி வரும்பொழுதே கடையில் சென்று கட்டு கட்டாக வாழ்த்து அட்டைகள் வாங்கி வந்து, யாருக்கெல்லாம் அனுப்ப வேண்டும் என்று பட்டியலிட்டு, எது யாருக்கு என்று நீண்ட ஆலோசனைகளுக்குப் பின் வாழ்த்து அட்டைகள் அஞ்சலில் சேர்க்கப்படும். அலைபேசிகள் வந்த பின் இந்த பரிமாற்றமும் குறுஞ்செய்தியாகி விட்டது.

மீண்டும் கடிதங்களைக் காணும்பொழுது அதன் தகவல் பரிமாற்றத்தின் வலிமை புரிகிறது. தொலைபேசியில் ஐந்து நிமிடம் பேசுவதை கடிதத்தில் எழுத எவ்வளவு நேரம் எடுப்போம்? யோசித்து யோசித்து எழுதுவதே ஒரு அழகு. நான் வீட்டை விட்டு விலகி இருந்த நேரங்களில் எல்லாம், தொலைபேசி பேச்சுக்கள் அந்த நிமிட சுகம் மட்டுமே தரும். கடிதத்தை எத்தனை முறை படித்தாலும் அம்மா அருகே இருப்பது போன்ற உணர்வு தரும். விடுதியில் கடிதம் இல்லாமல் வெற்றாக இருக்கும் கடிதப்பெட்டி கொடுக்கும் வெறுமை கொடியது. உறவுகளுக்கு அன்போடு எழுதும் கடிதங்கள் எழுதுவோருக்கும் படிப்போருக்கும் எத்தனை பக்கங்கள் இருந்தாலும் அலுப்பைத் தருவது இல்லை, புத்துணர்ச்சியைத் தரும் ஏதோ ஒன்று அந்த கடிதத்துடனே வந்திருக்கும்.

ஒரு முறை சித்தப்பாவிற்கு எழுதிய கடிதத்திற்கு பதில் வரவில்லை. ஏன் என்று விசாரித்தால் இனிஷியல் போடாது அவர் பெயரை முகவரியில் எழுதியதை மரியாதை குறைவாக அவர் கருதி இருந்ததே காரணம் என்று தெரிந்தது. இப்படி தான் எனக்கு இனிஷியலுக்கு பலர் கொடுக்கும் முக்கியத்துவம் தெரிந்தது.

என் கடிதங்கள் "அன்புள்ள" என்று தொடங்கி "நலம். நலமறிய ஆவல்" என்று தொடர்ந்து "இப்படிக்கு அமுதா" என்றே முடிந்துள்ளன. ஒவ்வொரு கடிதத்திலும் வீட்டில் உள்ள அனைவரும் நலம் விசாரிக்கப்பட்டு அவர்களை வீட்டிற்கு வரச் சொல்லும் அழைப்பும் சேர்க்கப்பட்டு இருக்கும். அது பாவனையாகத் தெரிந்ததில்லை. நேரில் சொல்ல முடியாத பல விசயங்கள் கடிதங்களில் அழகான வடிவம் பெறும். மனதை மிக அழகாகத் திறந்து காட்டும் திறவுகோலாக கடிதங்கள் இருந்தன.

இன்று என் குழந்தைகள் பள்ளியில், விடுப்புக்கு கூட விண்ணப்பம் நிரப்பித்தர வேண்டி உள்ளதே அன்றி கடிதம் இல்லை. என்றாலும் அவர்களுக்கு கடிதம் எழுதுதல் பற்றி பாடம் உண்டு. உனக்கு பிடித்த யாருக்கேனும் கடிதம் எழுது பாப்பா என்றேன். ஊரில் இருக்கும் அவள் தங்கையை நலம் விசாரித்து, எப்படி எல்லாம் அவளுடன் இங்கு நேரம் செலவழிக்க விருப்பபடுகிறாள் என்று எழுதினாள். அன்பை வெளிப்படுத்திய மிக அழகான கடிதம் அது. இன்று கடிதங்கள் எழுதாமல் பல அழகான விசயங்களைத் தவறவிடுகிறோம்.