அம்மாவின் பொய்கள்

அசோகமித்திரனின் "ஒற்றன்" நாவல் படித்தேன். அயோவா நகரில் உலகின் பல பகுதியில் இருந்து வந்து தங்கி கருத்துக்கள் பரிமாறிய எழுத்தாளர்களுடன் ஏற்பட்ட அனுபவங்களை புனைகதையுருவில் இலேசான நகைச்சுவை இழையோட எழுதி உள்ளார். சுவாரசியமாக உள்ளது.

திடீரென ஒரு சந்திப்பில் கூடி இருக்கும் எழுத்தாளர்கள் அவரவர் மொழியில் பாட்டுப்பாட அழைக்கப்படுகிறார்கள். எல்லோரும் பாடுகிறார்கள்.

"என் அறையைப் பகிர்ந்த எழுத்தாளனிடம் நான் ஒரு இரகசியத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள நினைத்தேன். "உனக்குத் தெரியுமா? நான் பாட்டேதும் பாடவில்லை, எங்கள் தமிழ் மொழியின் முப்பது எழுத்துக்களைத்தான் நான் ராகம் போட்டு பாடினேன்"

அவன் வியப்படைவதாகத் தெரியவில்லை. "அப்படியா? நானல்லவா அப்படி சமாளித்ததாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். நானும் எங்கள் மொழி எழுத்துக்களைத்தான் பாட்டாகப் பாடினேன்"

"அம்மாவின் பொய்கள் " என்ற அத்தியாயத்தில் வந்த ஞானக்கூத்தன் கவிதை மிகவும் பிடித்தது.

பெண்ணுடன் சினேகம் கொண்டால்
காதறுந்து போகும் என்றாய்
தவறுகள் செய்தால் சாமி
கண்களைக் குத்தும் என்றாய்
தின்பதற்கேதும் கேட்டால்
வயிற்றுக்குக் கெடுதல் என்றாய்
ஒருமுறத் தவிட்டுக்காக
வாங்கினேன் உன்னை என்றாய்
அத்தனைப் பொய்கள் முன்பு
என்னிடம் சென்னாய் அம்மா
அத்தனைப் பொய்கள் முன்பு
சொன்ன நீ எதனாலின்று
பொய்களை நிறுத்திக் கொண்டாய்
தவறு மேல் தவறு செய்யும்
ஆற்றல் போய் விட்டதென்றா?
எனக்கினி பொய்கள் தேவை
இல்லையென் றெண்ணினாயா?
அல்லது வயதானோர்க்குத்
தகுந்ததாய்ப் பொய்கள் சொல்லும்
பொறுப்பினி அரசாங்கத்தைச்
சார்ந்ததாய்க் கருதினாயா?
தாய்ப்பாலை நிறுத்தல் போலத்
தாய்ப் பொய்யை நிறுத்தலாமா?
உன்பிள்ளை உன்னை விட்டால்
வேறெங்கு பெறுவான் பொய்கள்?

–ஞானக்கூத்தன்