உங்களுக்கு ஆண்குழந்தையா பெண்குழந்தையா?

"ஞாநி" அவர்கள் "நெருப்பு மலர்கள்" என்ற புத்தகத்தின் பின்னுரையில் குறிப்பிட்டிருப்பார், "இன்றைய தேவை பெண் குழந்தையை ஆண் போல் வளர்ப்பதல்ல. ஆண் குழந்தைகளை பெண் போல் வளர்ப்பதுதான்"

எங்கள் வீட்டில் ஒரே பெண் குழந்தைகள் மயம்.
யாரோ கூறினார்கள், "அம்மாடி... ஒரே பொம்பளைப் பிள்ளையா இல்ல இருக்கு?".
"அதான் வீடு கலகலனு இருக்கு. ஒரு விழானா இதுங்க எல்லாம் அழகா ட்ரெஸ் பண்ணிட்டு சுத்திட்டு இருக்கும்", பெண்கள் கூறினோம்.
உள்ளிருந்து ஒரு தந்தையின் குரல் "ஆனால் வேலை எல்லாம் நாங்க மட்டும் இல்லை இழுத்து போட்டு செய்யணும்?".
"ஏன் அதுதான் குறைனா, பொண்ணுங்களையும் வேலை எல்லாம் செய்யற மாதிரி வளருங்க", நாங்கள் கூறினோம்.

இவ்விடத்தில் எனக்கு ஞாநி அவர்களின் கருத்து நினைவிற்கு வந்தது. இரண்டுமே அவசியம் என்று தோன்றியது. கணவன் மனைவி என்ற உறவில் அடிக்கடி விரிசலுக்கு காரணம் ஈகோவாக இருக்கும். புரிதலுடன் பகிர்ந்து வாழும் உறவுகளின் இனிமையே நீடிக்கும். "நானும் சமம், நான் மட்டும் ஏன் செய்ய வேண்டும், நீ செய்.." என்ற அணுகுமுறை ஈகோவைக் கிளர்ந்தெழச் செய்து மோதலுக்கு வித்திடும். "வேலைல என்ன வித்யாசம். நானும் செய்யறேன். சேர்ந்து செய்வோம்" என்ற அணுகுமுறை அன்பைக் கிளர்ந்தெழச் செய்து காதலுக்கு வித்திடும். ஆண் வீட்டு வேலை செய்கிறான் என்றால் பெண் வெளி வேலை செய்யக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவியாக இருக்க வேண்டும். இது போன்ற நல்ல எண்ணம் வருமாறு வளர்ப்பு இப்பொழுது பெற்றோர் கையில் உள்ளது. அப்பொழுது தான் இது ஆண்/பெண் செய்யும் வேலை என்ற நிலை மாறி நாம் வாழ செய்யும் வேலைகளாக உருபெறும்.

"ஞாநி" அவர்களின் "நெருப்பு மலர்கள்" என்ற புத்தகத்தின் பின்னுரையில் இருந்து சில பகுதிகள்:

"...பெண் மீது ஆணுக்கு இருக்கும் இந்த சார்புகள் எல்லாம் உரிமையாகவும், அதிகாரமாகவும் இருக்கின்றன. மகனை தாய் பேணுவது எனப்து அவள் கடமை. அவனுக்கு அது உரிமை. கணவனை மனைவி பராமரிப்பது என்பது அவள் கடமை, அது அவனுக்கு உரிமை"

"...எந்த ஆணிடமும் பேட்டியின் இறுதியில் இப்படி, "வீட்டு வேலைகளையும் சேர்த்து எப்படி உங்களால் கவனிக்க முடிகிறது", என்று யாரும் கேட்பதில்லை. ஏனென்றால் அந்த ஆணின் பொறுப்பாக யாரும் பார்ப்பதே இல்லை. அதை பெண்ணின் உழைப்பாகவும் மதிப்பதில்லை". "உங்க மனைவி என்ன செய்றாங்க?" என்று கேட்டால் , வெளிவேலைக்குச் செல்லாமல் வீட்டிலிருக்கும் மனைவியுடைய கணவர்கள் பெரும்பாலோர் சொல்லும் பதில், "சும்மா இருக்கா" என்பதுதான். "வீட்டைக் கவனிச்சுக்கறாங்க" என்று சொல்பவர்களை விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம்"

"வெளிவேலைக்குச் செல்லும் பெண் மீது சுமத்தபடும் இரட்டிப்பு சுமைகள் (மூன்றாம் சுமை குழந்தை பராமரிப்பு) இன்று இரண்டு விதமான் விளைவுகளை ஏற்படுத்துகின்றன. வெளி வேலைகளுக்குச் செல்லும் படித்த, படிக்காத பெண்கள் எல்லாருமே கூடுதல் சுமைகளை சுமக்க வேண்டியவ்ர்களாகி விட்டார்கள். வீட்டையும் கவனித்துக் கொண்டு வெளிப்பொறுப்பையும் கவனிப்பது சாதனை என்று நம்பத் தொடங்கிவிடுகிறார்கள். அப்படி சுமக்க முடியாமல் திணறுபவர்களோ பெண்ணுக்கேற்ற இடம் வீடுதான் என்ற முடிவுக்கு வந்து விடுகிறார்கள். பயோகெபிஸ்ட்ரி முதல் வெப் டிசைனிங் வரை என்ன படித்திருந்தாலும், அந்தத் திறமையைப் பயன்படுத்தி வெளிவேலைக்குச் செல்வதை விட வீட்டு நிர்வாகத்தை கவனித்துக் கொண்டு "நிம்மதி"யாக இருந்து விடலாம் என்ற மன நிலையை நோக்கி பெண்கள் துரத்தப்படுகிறார்கள்.


...இன்றைய சமூக சூழல் பெண்கள் பல உரிமைகளையும் வசதிகளையும் அடைந்துவிட்டது போன்ற வெளித்தோற்றத்டதைக் காட்டினாலும், அடிப்படைகள் மாறாமலே தான் இருக்கின்றன. ஒன்றுமே நடக்கவில்லை என்று இதற்கு அர்த்தமில்லை. நூறாண்டுகளுக்கு முன்னர் இருந்த பல தளைகளிலிருந்து பெண்கள் விடுவிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்பது உண்மை. ஆனால், விடுபட் வேண்டிய தளைகள் இன்னமும் ஏராளமாக இருக்கின்றன என்பது கசப்பானாலும் யதார்த்தம்.
இன்னமும் பெண்ணால் தயக்கமின்றி கவிதைகூட எழுத முடியவில்லை, விரும்பிய உடையை அணிய முடிவதில்லை, நினைக்கும் கருத்தைப் பேச முடிவதில்லை. எண்ணுவதெல்லாம் ஏப்பமாக வெளியிடும் உரிமை ஆணுக்கு இருக்கிறது. பெண்ணுக்கு மட்டும் மறுக்கப்படுகிறது. இவையெல்லாம் அடிப்படையில் மாறாமல் இருக்கும் சமூக ஒடுக்குமுறையின் சின்னச் சின்ன வெளிப்பாடுகள் தான்.
...

குடும்பத்திலிருந்து தான் எல்ல மாற்றங்களும் தொடங்கப்பட வேண்டும். குழந்தை வளர்ப்பிலிருந்தே அது தொடங்கப்பட வேண்டும். "வாசலில் போடப்பட்டிருக்கும் பால் பையை எடுத்துப் போய் அம்மாவிடமும், செய்தித்தாளை அப்பாவிடமும் கொடுக்க குழந்தைக்கு யார் கற்றுக்கொடுத்தார்கள்" என்று கவிஞர் அ.வெண்ணிலா ஒரு கவிதையிலே கேட்பார். குடும்பம் தான் கற்றுக் கொடுத்தது. ...

பெண்ணுக்கு சம உரிமையை மறுக்கும் ஆண் எப்படி உருவாக்கப்பட்டான் என்பதையும் நாம் யோசிக்க வேண்டும். ஏழெட்டு வயதில் பெண் குழந்தை அம்மாவுக்கு சிறு உதவிகள் செய்யத் தொடங்கும் வேளையில், அதே வயதில் ஆண் குழந்தை சுதந்திரமாக திரிய அனுமதிக்கப்படுகிறது. நான் (ஆண்) சாப்பிட உட்கார்ந்தால் ஒரு கை தட்டை எடுத்து வைக்கிறது, இன்னொரு கை தட்டிலேயே கை கழுவ நீர் ஊற்றுகிறது. சமயங்களில் சோற்றை குழம்புடன் பிசைந்தே வைத்து விடுகிறது. சாப்பிட்டு முடித்து எழும்போது ஒரு கை மறுபடியும் நீர் ஊற்றுகிறது, துகைக்கத் துண்டு நீட்டுகிறது. இத்தனை கைகளும் பெண்களுடையவை - என் அம்மா, பெரியம்மா , அக்கா.

இப்படி தனக்கு பணிவிடை செய்வதற்கே பெண்கள் உலகில் இருக்கிறார்கள் என்ற மன நிலையில் சுமார் 16 ஆண்டுகள் வளர்க்கப்படுகிற நான், 17வ்து வயதில் பெண்ணை சம மனுஷியாக எப்படி பார்ப்பேன்? ஆண்-பெண் சமத்துவத்தை ஏற்றுக்கொண்டால் , பெண்ணுக்கு அடைவதற்கு ஒரு பொன்னுலகமே காத்திருக்கலாம். ஆனால் ஆணாகிய எனக்கு ஏராளமான் சலுகைகள், வசதிகள் எலாம் இழக்கப்பட வேண்டியவையாக அல்லவா இருக்கின்றன. கற்கத் தொடங்கும் மழலையிலேய எனக்கு ஆண்-பெண் இருவரும் சம உரிமை உடைய மனிதர்கள் என்பதும் கற்பிக்கப்பட்டிருந்தால் இந்த சிக்கல் எனக்கும் இல்லையல்லவா?

எனவே, இன்றைய தேவை பெண் குழந்தையை ஆண் போல் வளர்ப்பதல்ல. ஆண் குழந்தைகளை பெண் போல் வளர்ப்பதுதான். சிஉ வயதிலிருந்தே அடுப்படியில் உதவிகள் செய்யவும், வளர வளர சமைக்கவௌம், பாத்திரம் தேய்க்கவும், வீடு பெருக்கவும், கழிப்பறை கழுவவும், கோலம் போடவும் கற்கிற, கற்பிக்கப்படுகிற சிறுவனே சக சிறுமிகளை சமமானவர்களாக நடத்தும் பார்வை பெறுவான்.
...

உங்கள் கருத்துகளைச் சொல்லுங்கள்.