வறியார்க்கொன்று ஈவதே..

முகம் இறுக, உள்ளே மனம் உருக நகர வேண்டிய கட்டாயங்கள் பல நேரம் வந்ததுண்டு. பெரும்பாலும், சிக்னலில் பச்சைக் குழந்தையுடனோ, பச்சிளம் பாலகர்களோ கையேந்தும் பொழுது தான் பெரும்பாலும் இந்நிலை. ஒன்றிரண்டு ரூபாய் கொடுப்பதால் ஒன்றும் குறையாது... ஆனால், இவர்கள் ஒரு கும்பலாகச் செயல்படுகிறார்கள், இதற்கென குழந்தைகள் கடத்தப் படுகிறார்கள் என கேள்விப்படும் பொழுது, சொல்ல முடிய வருத்தம் மனதைப் பிசைய, முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு செல்ல வேண்டி உள்ளது.

சிறு வயதில் வீட்டிற்கு கையேந்தி வருவோர் பலர் உணவிற்கு ஏந்துவர். வீட்டில் இருக்கும் டிபனோ, குழம்போ கொடுத்தால் சந்தோஷமாக எடுத்துச் செல்வர். ஆனால் நாட்பட நாட்பட, காசுக்காக மட்டுமே கை நீட்டுகின்றனரே ஒழிய உணவு விரும்பப்படுவதில்லை. தீபாவளி பலகாரங்கள் விதிவிலக்கு. இப்பொழுதெல்லாம் மினிமம் ஒரு ரூபாயேனும் கொடுக்க வேண்டும். காலணா, எட்டணாக்கள் பத்து, இருபது பைசாக்கள் போல் காணாமல் போய் கொண்டிருக்கின்றன.

பல நேரங்களில் பலர், எதேனும் இல்லத்திற்கு என கையில் ஒரு ரசீது புத்தகத்துடன், கோயிலுக்கு என்று உண்டியலுடன், கல்யாணத்திற்கு எனத் தட்டுடன், படிப்பிற்கு என்று நோட்டுப் புத்தகத்துடன்...இவர்களது காரணங்கள் உண்மை என்றால் இயன்ற அளவு கொடுக்க மனம் இருந்தாலும், பல நேரங்களில் பொய்யாக இருப்பதால், தயக்கம்... உண்மை தானா அல்லது ஏமாற்றுத் தொழிலா? என்று கேள்வி.

இந்த கேள்விகளால், இப்பொழுது நான் கொடுப்பதென்னவோ, ஆதரவற்றோர் இல்லங்களுக்கு மட்டும் தான். அவை பற்றியும் சில சமயம் தாறூமாறான செய்திகள். எதையாவது நம்பத்தானே வேண்டும், எனவே பதிவு செய்யப்பட்ட ஆதரவற்றோர் இல்லங்களுக்கு நம்பிக் கொடுக்கிறேன். என்றாலும் , நம்பிக்கையின்மையால் எத்தனையோ உண்மையான உதவி தேவைப்படுவோருக்கு கிடைக்காமல் போகும் நிலை நிச்சயம் இருந்திருக்கலாம்.

ஆனால் யோசனை வரும் எப்படி ஒரு உலகத்தை நம் சந்ததியருக்கு விட்டுச் செல்லப் போகிறோம்?
நட்பாக மூன்றாமவர் சிரித்தால், எதற்காக என்ற கேள்விக்குறி...
உறவினரையும் நம்பாதே என்ற செய்திகளால் குழப்பம்...
எதை நம்புவது, யாரை நம்புவது என்ற ஒரு நம்பிக்கையற்ற உலகை...

என்ன செய்யலாம் இதை மாற்ற?